Praca badawcza została zorganizowana w kilku etapach. Etap pierwszy stanowiło zebranie i usystematyzowanie treści zawartych w wyżej wymienionych materiałach. Na etapie drugim, obejmującym kodowanie materiału, starano się wydobyć treści bezpośrednio lub pośrednio dotyczące prezentowanego zagadnienia. Etap trzeci polegał na kategoryzacji treści, co między innymi pozwoliło wyodrębnić wspólne obszary aktywności pedagogów i policjantów oraz usystematyzować zebrany materiał badawczy. Ostatni etap stanowiło syntetyczne opracowanie i pisemnie przedstawienie materiału badawczego z wyraźnym wskazaniem zarówno możliwości, jak i ograniczeń zastosowania teorii pedagogicznej w pracy funkcjonariuszy Policji. Dopełnienie tej najistotniejszej części opracowania stanowi jego część oparta na badaniach empirycznych przeprowadzonych wśród policjantów studiujących lub odbywających szkolenia zawodowe w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie w roku akademickim 2015/2016. Metodologia przeprowadzonych badań została szczegółowo przedstawiona w pkt 1 rozdzialu VI przedłożonego studium, nie ma zatem potrzeby omawiania jej tutaj w szczegółach. Cel podjęcia tych badań stanowiła próba znalezienia odpowiedzi na pytanie, czy wspomniana wyżej intuicja badawcza autorów pokrywa się z rzeczywistym zapotrzebowaniem funkcjonariuszy. Mogłoby się bowiem okazać, że podjęte analizy są całkowicie oderwane od policyjnych realiów, a co za tym idzie, w ocenie funkcjonariuszy zupełnie nieprzydatne. W przeprowadzonych badaniach chodziło więc przede wszystkim o weryfikację założenia autorów opracowania, że wiedza i umiejętności pedagogiczne policjantów istotnie mogą wpłynąć na profesjonalizm realizacji powierzonych im zadań przede wszystkim z zakresu profilaktyki społecznej, w tym także edukacji dla bezpieczeństwa. Uszczegółowienie tak określonego celu badawczego stanowią pytania dotyczące ewentualnego miejsca i roli przygotowania pedagogicznego policjantów w dotychczasowym systemie ich kształcenia zawodowego oraz treści, które mogą być szczególnie przydatne w policyjnej praktyce. Do realizacji tak sformułowanego celu badawczego przyjęta została metoda sondażu diagnostycznego, jako najbardziej właściwa dla uzyskiwania wiedzy m.in. na temat opinii i poglądów wybranych zbiorowości. Stanowi ona tzw. miękką odmianę metod ilościowych. Jako hipotezę główną przyjęto, że zdecydowana większość funkcjonariuszy Policji, mając na uwadze własne doświadczenie zawodowe, dostrzega potrzebę uwzględnienia wiedzy pedagogicznej w realizacji zadań służbowych. Hipotezy uzupełniające wiążą się ze zmiennymi społeczno-demograficznymi, jakimi są przede wszystkim wykształcenie funkcjonariuszy oraz staż służby w Policji. Zakłada się, że funkcjonariusze posiadający wyższe wykształcenie i z dłuższym stażem pracy (powyżej 5 lat), częściej dostrzegają potrzebę wykorzystania naukowej wiedzy pedagogicznej w profesjonalnej realizacji zadań służbowych niż funkcjonariusze z krótszym stażem pracy i nieposiadający wyższego wykształcenia. Jako narzędzie badawcze wykorzystano autorski kwestionariusz ankiety na temat możliwości wykorzystania wiedzy pedagogicznej w pracy funkcjonariuszy Policji. Zarówno zaprezentowane w opracowaniu analizy teoretyczne, jak i zgromadzony materiał empiryczny mogą stanowić punkt wyjścia do wprowadzenia nowego przedmiotu w kształceniu funkcjonariuszy na różnych jego etapach czy też inspirować do podejmowania jakościowo nowych zagadnień merytorycznych w zakresie doskonalenia zawodowego.