Zeromski Stefan - Ludzie Bezdomni

Żeromski Stefan - Przedwiośnie Opracowanie [Audiobook Pl]

Żeromski Stefan - Syzyfowe prace [Audiobook PL]

Opracowanie - Żeromski Stefan - Syzyfowe prace [Audiobook PL]

Żeromski Stefan - Przedwiośnie [Audiobook PL]

Klasyka literatury polskiej [PDF] [PL]

Żeromski Stefan - Doktor Piotr (czyta Jan Peszek) [Audiobook PL]

Żeromski Stefan - Przedwiośnie (czyta Krzysztof Banaszyk)[Audiobook PL]

Żeromski Stefan - Siłaczka [Audiobook PL]

Żeromski Stefan - Przedwiośnie (czyta Marcin Kieca) [Audiobook PL]

Śmiałkowski Kamil M., Żeromski Stefan - Przedwiośnie żywych trupów

Ludzie bezdomni - Żeromski Stefan

Ludzie bezdomni to powieść-panorama ukazująca społeczeństwo polskie końca XIX w. Dzięki postaci lekarza Tomasza Judyma obserwujemy środowisko lekarskie, elity towarzyskie, a przede wszystkim ludzi zamieszkujących dzielnice biedoty w różnych częściach kraju. Kluczową kwestią jest w utworze pojęcie bezdomności rozumiane zarówno w sensie materialnym, jako brak dachu nad głową i nędza, jak i w wymiarze psychologicznym, jako wykorzenienie, samotność, wyobcowanie, wynikające z niezgody na świat, w którym nie można być szczęśliwym.

Wierna rzeka - Żeromski Stefan

Powieść opisuje dzieje miłości księcia i prostej dziewczyny, a akcja rozgrywa się gdzieś na odludziu, na tle przyrody, w opuszczonym i zrujnowanym dworku szlacheckim, gdzie pojawia się nawet duch zmarłego przed laty współwłaściciela domu. "Czarodziejsko świeciło słońce. Ogniste koła drżały na sosnowych deskach, które z wczorajszych plam wymyte, już były suche.

Wierna rzeka. Klechda domowa - Żeromski Stefan

Wierna rzeka – powieść Stefana Żeromskiego, która opowiada o powstaniu styczniowym. Wierną rzekę opatrzył Żeromski podtytułem „klechda”, potem (w wydaniu z roku 1925) zmienił podtytuł na „klechda domowa”. Uznając Wierną rzekę za klechdę „domową”, pisarz podkreślał jej osobisty i intymny rodowód, bliski związek opowieści z jego własnymi rodzinnymi, „domowymi” doświadczeniami i tradycjami.

Siłaczka - Żeromski Stefan

Nowela Stefana Żeromskiego opowiadająca historię lekarza, Pawła Obareckiego i nauczycielki, Stanisławy Bozowskiej..

Zmierzch - Żeromski Stefan

"Między grube pnie kilku świerków, co sterczą samotnie na skraju poręby, plamiącej mnóstwem czarnych pniaków zgniłozielony upłaz wzgórza, zsuwało się słońce, pławiąc się w miedzianym blasku, podobnym do przejrzystego kurzu, nieruchomą warstwą nawisłego nad daleką widownią. Odblaski jego lśniły jeszcze na krawędziach chmur, wyzłacając je i zabarwiając szkarłatem, wrzynały się między fałdy szarych kłębów i szkliły na wodach". Fragment.

Doktor Piotr - Żeromski Stefan

"W pokoju pana Dominika Cedzyny ciemno i cicho, choć stary jegomość nie śpi. Oparłszy się plecami o poduszki, wpół leżąc na łóżku, zatopiony jest w dziwacznych myślach, do niebywałego ogromu podniesionych przez ciszę nocną. A noc jest cicha śmiertelnie.

Dzieje grzechu - Żeromski Stefan

"Ewa minęła szereg ulic półbezwiednie, nie pozwalając uczuciu swemu obniżyć się i zmaleć. Niosła je w sobie z ostrożną czujnością, podobnie jak pierwsi chrześcijanie nosić musieli na przeciągu korytarzy podziemnych, w głębi nocy, kaganki gliniane, u których końca płonął nikły knotek zanurzony w oliwie. Na poły wiedząc o tym, gdzie jest, weszła w bramę, oddała grzeczniejszy niż zwykle ukłon stróżowi Ambrożemu.