Akcja powieści „Gorzka miłość” toczy się na początku burzliwych lat osiemdziesiątych w Polsce. Choć bohaterowie, dwudziestokilkuletni Andrzej i Agata, nie są w ogóle zaangażowani w sprawy polityczne, na ich życiu i planach na przyszłość mrocznym cieniem kładą się rodzinne tajemnice z przeszłości. Poznajemy historię rodziny Andrzeja - wnuka skazanego na śmierć w stalinowskim procesie pułkownika AK Kamila Kotwicza: od przedwojennego spotkania dziadka Kamila i babci Zuzanny, poprzez narodziny córek, wojenną poniewierkę, koszmar aresztowania i procesu aż do współczesności. Andrzej, dobrze zapowiadający się inzynier, poznaje we Wrocławiu dziewczynę, dla której szybko traci głowę. Agata, narzeczona Andrzeja, mądra i uzdolniona absolwentka wrocławskiej ASP, odwzajemnia jego uczucie. Ta artystka, która nigdy nie interesowała się polityką, jest ukochaną córką rodziców i oczkiem w głowie taty. Wszystko wydaje się sprzyjać tej parze, dopóki na jaw nie zaczną wychodzić mroczne rodzinne sekrety.Wątek romansowy wzbogaca ciekawa relacja o życiu w powojennej Polsce i prześladowaniach, dotykających rodziny byłych żołnierzy AK. To powieść mądra i pożyteczna, dostarczająca rozrywki, ale też wzbogacająca naszą wiedzę o historii najnowszej. Napisana piękną, potoczystą polszczyzną wciąga od pierwszej do ostatniej strony. O Autorce: Monika Warneńska – miłośniczka Azji, archeologii i pięknego słowa. Wydała ponad 60 książek – powieści, reportaży podróżniczych i opowieści o pisarzach. Debiutowała jako poetka. Napisała dziesiątki tekstów publicystycznych. W czasie drugiej wojny indochińskiej w latach 1964-1975 była korespondentką wojenną prasy polskiej i zagranicznej w Wietnamie. Nadsyłała reportaże z bombardowanego kraju. Była pierwszą kobietą i pierwszym białym człowiekiem, który przeszedł szlak partyzantów w dżungli. Jako naoczny świadek dokumentowała okropności wojny w Wietnamie i Kambodży. Po ludzku przejmowała się strasznym losem ludzi uwikłanych w wojnę. Jej wietnamskie przyjaźnie przetrwały wiele lat. Z miłości do literatury zrodziły się jej książki o pisarzach. Była niestrudzoną tropicielką śladów ich życia. Tak powstała „Romantyczna podróż pana Honoriusza” o Balzaku, dwa tomy „Śladami pisarzy”, książki o Mickiewiczu, Słowackim, Żeromskim, Reymoncie. Umiała dobrze słuchać ludzi. Świetna pamięć wspomagana nieodłącznym notesem sprawiała, że była skarbnicą egzotycznych historii – o swoich przygodach mogła opowiadać zawsze i wszędzie, bez końca. Z czasem coraz bardziej zaczęło ją pochłaniać powieściopisarstwo – wydała m.in. „Wąż ma groźne oczy” (1980), „Pałac Dioklecjana” (1990), „Drzewo sprawiedliwości (1991), „Pożegnanie z boginią” (1999), „Wąwóz ośmiornicy” (2003), „Oczy smoka” (2006). Jak rzeźbiarz dłutem wydobywa kształt z drewna czy marmuru, tak samo ona rzeźbiła w słowie. Pisała piękną, bogatą polszczyzną. Miała dar przyciągania rozmówców. Ciekawa świata – zaprzyjaźniała się z ciągle nowymi osobami. Poświęcała im czas i uwagę. Szczodrze dzieliła się z nimi swoją wiedzą i wspomnieniami. Zmarła 9 kwietnia 2010 r., w wieku 88 lat.